Kategorie:BIBLIA SACRA:AT:2Mos09: Unterschied zwischen den Versionen
KKeine Bearbeitungszusammenfassung |
KKeine Bearbeitungszusammenfassung |
||
Zeile 10: | Zeile 10: | ||
|- | |- | ||
| | | | ||
1. Dixit autem Dominus ad Moysen: Ingredere ad Pharaonem, et loquere ad | 1. Dixit autem Dominus ad Moysen: Ingredere ad Pharaonem, et loquere ad eum: Hæc dicit Dominus Deus Hebræorum: Dimitte populum meum, ut sacrificet mihi. <br/> | ||
2. Quod si adhuc renuis, et retines eos: <br/> | 2. Quod si adhuc renuis, et retines eos: <br/> | ||
3. Ecce manus mea erit super agros tuos, et super equos, et asinos, et camelos, et boves, et oves, pestis valde gravis. <br/> | 3. Ecce manus mea erit super agros tuos, et super equos, et asinos, et camelos, et boves, et oves, pestis valde gravis. <br/> | ||
Zeile 19: | Zeile 19: | ||
7. Et misit Pharao ad videndum: nec erat quidquam mortuum de his quæ possidebat Israel. Ingravatumque est cor Pharaonis, et non dimisit populum. <br/> | 7. Et misit Pharao ad videndum: nec erat quidquam mortuum de his quæ possidebat Israel. Ingravatumque est cor Pharaonis, et non dimisit populum. <br/> | ||
8. Et dixit Dominus ad Moysen, et Aaron: Tollite plenas manus cineris de camino, et spargat illum Moyses in cœlum coram Pharaone. <br/> | 8. Et dixit Dominus ad Moysen, et Aaron: Tollite plenas manus cineris de camino, et spargat illum Moyses in cœlum coram Pharaone. <br/> | ||
9. Sitque pulvis super omnem terram Ægypti: erunt enim in hominibus, et jumentis ulcera, et | 9. Sitque pulvis super omnem terram Ægypti: erunt enim in hominibus, et jumentis ulcera, et vesicæ turgentes in universa terra Ægypti. <br/> | ||
10. Tuleruntque cinerem de camino, et steterunt coram Pharaone, et sparsit illum Moyses in cœlum: factaque sunt ulcera vesicarum turgentium in hominibus et jumentis: <br/> | 10. Tuleruntque cinerem de camino, et steterunt coram Pharaone, et sparsit illum Moyses in cœlum: factaque sunt ulcera vesicarum turgentium in hominibus et jumentis: <br/> | ||
11. Nec poterant malefici stare coram Moyse propter ulcera quæ in illis erant, et in omni terra Ægypti. <br/> | 11. Nec poterant malefici stare coram Moyse propter ulcera quæ in illis erant, et in omni terra Ægypti. <br/> | ||
Zeile 37: | Zeile 37: | ||
21. Qui autem neglexit sermonem Domini, dimisit servos suos, et jumenta in agris. <br/> | 21. Qui autem neglexit sermonem Domini, dimisit servos suos, et jumenta in agris. <br/> | ||
22. Et dixit Dominus ad Moysen: Extende manum tuam in cœlum, ut fiat grando in universa terra Ægypti super omnem herbam agri in terra Ægypti. <br/> | 22. Et dixit Dominus ad Moysen: Extende manum tuam in cœlum, ut fiat grando in universa terra Ægypti super homines, et super jumenta, et super omnem herbam agri in terra Ægypti. <br/> | ||
23. Extenditque Moyses virgam in cœlum, et Dominus dedit tonitrua, et grandinem, ac discurrentia fulgura super terram: pluitque Dominus grandinem super terram Ægypti. <br/> | 23. Extenditque Moyses virgam in cœlum, et Dominus dedit tonitrua, et grandinem, ac discurrentia fulgura super terram: pluitque Dominus grandinem super terram Ægypti. <br/> | ||
Zeile 43: | Zeile 43: | ||
25. Et percussit grando in omni terra Ægypti cuncta quæ fuerunt in agris, ab homine usque ad jumentum: cunctamque herbam agri percussit grando, et omne lignum regionis confregit. <br/> | 25. Et percussit grando in omni terra Ægypti cuncta quæ fuerunt in agris, ab homine usque ad jumentum: cunctamque herbam agri percussit grando, et omne lignum regionis confregit. <br/> | ||
26. Tantum in terra Gessen, ubi erant filii Israel, grando non cecidit. <br/> | 26. Tantum in terra Gessen, ubi erant filii Israel, grando non cecidit. <br/> | ||
27. Misitque Pharao, et vocavit Moysen | 27. Misitque Pharao, et vocavit Moysen et Aaron, dicens ad eos: Peccavi etiam nunc: Dominus justus: ego et populus meus, impii. <br/> | ||
28. Orate Dominum ut desinant tonitrua Dei, et grando: ut dimittam vos, et nequaquam hic ultra maneatis. <br/> | 28. Orate Dominum ut desinant tonitrua Dei, et grando: ut dimittam vos, et nequaquam hic ultra maneatis. <br/> | ||
Zeile 53: | Zeile 53: | ||
33. Egressusque Moyses a Pharaone ex urbe, tetendit manus ad Dominum: et cessaverunt tonitrua et grando, nec ultra stillavit pluvia super terram. <br/> | 33. Egressusque Moyses a Pharaone ex urbe, tetendit manus ad Dominum: et cessaverunt tonitrua et grando, nec ultra stillavit pluvia super terram. <br/> | ||
34. Videns autem Pharao quod cessasset | 34. Videns autem Pharao quod cessasset pluvia, et grando et tonitrua, auxit peccatum: <br/> | ||
35. Et ingravatum est cor ejus, et servorum illius, et induratum nimis: nec dimisit filios Israel, sicut præceperat Dominus per manum Moysi. <br/> | 35. Et ingravatum est cor ejus, et servorum illius, et induratum nimis: nec dimisit filios Israel, sicut præceperat Dominus per manum Moysi. <br/> | ||
Version vom 6. November 2019, 10:19 Uhr
Liber Exodus, Hebraice Veele Semoth. Caput IX.
Das zweite Buch Moses Exodus Kap. 9
| |
1. Dixit autem Dominus ad Moysen: Ingredere ad Pharaonem, et loquere ad eum: Hæc dicit Dominus Deus Hebræorum: Dimitte populum meum, ut sacrificet mihi. 5. Constituitque Dominus tempus, dicens: Cras faciet Dominus verbum istud in terra. 12. Induravitque Dominus cor Pharaonis, et non audivit eos, sicut locutus est Dominus ad Moysen. 16. Idcirco autem posui te, ut ostendam in te fortitudinem meam, et narretur nomen meum in omni terra. 17. Adhuc retines populum meum: et non vis dimittere eum? 19. Mitte ergo jam nunc, et congrega jumenta tua, et omnia quæ habes in agro: homines enim, et jumenta, et universa quæ inventa fuerint foris, nec congregata de agris, cecideritque super ea grando, morientur. 21. Qui autem neglexit sermonem Domini, dimisit servos suos, et jumenta in agris. 23. Extenditque Moyses virgam in cœlum, et Dominus dedit tonitrua, et grandinem, ac discurrentia fulgura super terram: pluitque Dominus grandinem super terram Ægypti. 29. Ait Moyses: Cum egressus fuero de urbe, extendam palmas meas ad Dominum, et cessabunt tonitrua, et grando non erit: ut scias quia Domini est terra: 30. Novi autem quod et tu, et servi tui necdum timeatis Dominum Deum. 34. Videns autem Pharao quod cessasset pluvia, et grando et tonitrua, auxit peccatum: |
1. Der Herr aber befahl Moses: Gehe hin zu Pharao und sage zu ihm: So spricht der Herr, der Gott der Hebräer: Lass mein Volk ziehen, damit es mir Opfer bringe! 2. Wenn du dich aber noch weigerst und sie zurückhältst, |
Fußnote
Kap. 9 (1) Hebr.: Das Vieh, das auf dem Acker ist. - (2) Das ist. - (3) Das Vieh. - (4) Alles, was starb, gehörte den Ägyptern an. Die Zahl der gestorbenen Tiere wird nicht angegeben. - (5) Die 6. Bis 9. Plage legte Moses in Gegenwart Aarons auf. (Aug.) Die Saaten waren den Ägyptern wertvoller als die Herden. Die letzte Plage kommt von Gott selbst [2Mos 11,4]. - (6) Damit Pharao sieht, dass diese Plage von Gott kommt. - (7) Ganz. Moralisch, da der Staub in die vier Himmelsgegenden geschleudert wird. - (8) Hebr.: Und der Staub wird an Menschen und Vieh Entzündungen verursachen. Er wird als moralisch vorbedeutende Ursache bezeichnet. - (9) Die Zauberer können diese Plage nicht nur nicht verhängen, sondern nicht einmal sich selbst schützen. - (10) Die übrigen Strafwunder standen mit der Überschwemmung des Flusses in Verbindung. Jetzt, da die Zeit der Ernte gekommen, wendet sich Gottes Zorn gegen diese. Die neue Art von Wundern wird feierlich eingeleitet. V. 17 – 19 wird Pharao nicht ohne Ironie von ihrem Eintritte unterrichtet, Tag und Stunde angegeben, die Größe verkündet. V. 23 – 25 lebendige Beschreibung. Auf Moses Wink beginnen die Plagen, auf sein Gebet hören sie auf; um dieses Gebet bittet Pharao. - (11) Die ich senden wollte. - (12) Dein verhärtetes Herz. Eine allgemeine Drohung sendet Moses der besonderen V. 17, vorauf. - (13) Wohl der Untergang der Erstgeborenen. - (14) Zweifaches Ziel: Offenbarung der göttlichen Allmacht und Mehrung der Ehre Gottes seitens der Geschöpfe. Vergl. [Roem 9,17]. - (15) Nach so viel Plagen. - (16) Damit Gott desto ersichtlicher als Urheber feststehe und die Menschen suchen können, sich davor sicher zu stellen. - (17) Diese Worte sind für die Diener Pharaos, seine Höflinge, beigefügt. Für Pharao enthalten sie bittere Ironie. - (18) Zum Zeichen, dass der Hagel von Gott kommt auf Moses Begehren. - (19) Hebr.: Sich umfassend inmitten des Hagels. Es waren wohl feurige Kugeln. [Ez 1,4] - (20) Vielleicht: Heftigkeit. Vergl. die poetische Darstellung [Weish 16,16ff]. - (21) Wie V. 6. - (22) Auch fehlt im Hebr. - (23) Gestus des Betens. - (24) Besonders Ägypten. - (25) Es blieb etwas für die Heuschrecken übrig. - Weitere Kapitel: 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36 | 37 | 38 | 39 | 40 |
Diese Kategorie enthält zurzeit keine Seiten oder Medien.